Ibiza? Het Mekka van de dancings en dansbollen? Euh, nee. Of beter: ja. Maar ook zoveel meer. Laat me die clichés dus maar meteen onder het zand schuiven, want ik heb als Macho Midlifer heus niet mijn hele hebben, houden en heimat in Vlaanderen achtergelaten om als een dancedad-voorbij-vervaldatum spastisch te gaan spartelen tussen de bakvissen op een of andere dansvloer. Zelfs niet in Ibiza. Strand, zon, blauwe hemel en dito zee: ook die clichés kloppen als een technobeat. En daar ga je mij wél vaak vinden, wat had je gedacht. Zeker nu dad bods weer helemaal in zijn volgens de gespecialiseerde pers. Kuch. En vooruit, laat ons dan maar meteen de hele clichétrog leegschrapen: ja, Ibiza bulkt ook van de yogasnuivers, congéhippies vol kraaltjes en Gooische Vrouwen met venten met te veel geld voor en te weinig interesse in hen.
Heb ik dat nu echt goed begrepen?
Maar daarvoor ben ik niet naar Ibiza verhuisd. Nee, samen met mijn vrouw – die midlife valt dus nog wel mee – koos ik voor een Leven 2.0 op dit eiland omwille van de verhalen. Ibiza is namelijk een oneindige verhalenbundel, een pageturner zonder blurb. Er gaat hier geen dag voorbij of ik kom thuis met een zogeheten true story waarvan ik denk: heb ik dat nu echt goed begrepen? Dat was ook al zo toen we hier de voorbije vijf jaar steeds vaker met vakantie kwamen. Eenmaal we door de clichéwaas konden kijken, bleven we steeds weer hangen bij die andere eilandsages. Straffe verhalen, pakkende relazen of gewoon waanzinnige anekdotes: ze liggen hier echt voor het oprapen. En ja, natuurlijk zijn die wellicht ook wat gepimpt door de overlevering, maar hey, zout genoeg hier om erover te strooien. Sal de Ibiza, weet u wel. Nog zo’n cliché en nu ook te koop in de appelblauwzeegroene potjes voor veel te veel geld bij uw plaatselijke tuinhandel.
Ibiza wordt nochtans wél The White Island genoemd
Pas op, ik heb het dan niet over het dozijn obligate Ibizaweetjes dat je op elke reisblog in je nek gekletst krijgt. Genre: ‘Wham! nam de clip van Club Tropicana op in het zwembad van het Pikes Hotel!’ Of: ‘De mystieke Es Vedra-rots is de enige plek op aarde waar je volgens Nostradamus veilig zit bij een kernoorlog’. Alsof een zestiende-eeuwse apotheker al ooit van een atoombom had gehoord. Laat staan van Wham!.
Nee, de Ibiza-verhalen die mij boeien komen van Jan met de pet. In casu: Juan con la gorra. Zoals aannemer Geraldo, die me plots en zonder enige aanleiding aan de toog van de lokale volkskroeg vertelde dat er op het eiland geen witzand te verkrijgen is. Ibiza wordt nochtans wél The White Island genoemd. Volgens de eerder vermelde clichédealers omwille van de witte zoutvlaktes – zie Sal de Ibiza. Volgens anderen dan weer omwille van de witte amandelbloesems. Kwatongen verwijzen naar een ander wit poeder in het al eveneens eerder aangehaalde roemruchte uitgaansleven.
Overschot van het privéstrand van een bekende voetballer
Maar nee, Geraldo – die ik ken omdat hij bij enkele kennissen de verbouwingen overschouwde – had het bij ons recent kroegtreffen wel degelijk over echt wit zand. Gewoon zand maar dan wit, dus. Van het soort waarmee je pakweg terrastegels kunt voegen. Of om een privéstrand aan te leggen aan je villa, zoals ene Cristiano Ronaldo dat recent deed, aldus Geraldo, die duidelijk doorhad dat namedropping van dit kaliber sneller mijn aandacht zou trekken dan een ordinair cementgesprek.
Witzand, dus. Hebben ze hier niet. Nada. Maar Cristiano Ronaldo, zo fluisterde Geraldo me grijnzend in – en hier had ie me meer weer – loste dat op door dan maar een hele container met hagelwit strandzand uit Brazilië te laten overkomen. ‘True story’, zei hij ietwat heimelijk, alvorens nog een rondje te bestellen. Getriggerd doch sceptisch vertelde ik dat witzandverhaal enkele dagen later langs de neus weg aan een Engelse vriendin die hier al 20 jaar actief is in de vastgoedsector. ‘Ha! True story’, reageerde ze tot mijn verbazing. ‘Ik ken die Geraldo niet, maar ik weet wel dat er op een gegeven moment plots witzand beschikbaar was om een strandtoog te maken op het terras van een bar in het stadscentrum van San Antonio. Overschot van het privéstrand van een bekende voetballer, luidde het.’ Lees: letterlijk van Cristiano’s container gevallen, dus. ‘Wist je trouwens dat Julio Iglesias onlangs ook een privéstrand met zwemvijver aan zijn villa hier op Ibiza heeft laten aanleggen?’, ging mijn vastgoedvriendin enthousiast verder, goed wetende wat een schepje namedropping met mijn aandacht doet. ‘Hij vond dat veiliger nadat hij al een paar keer met zijn zatte botten over de rand van zijn zwembad was gesukkeld.’ True story of niet? Tja, moet er nog zand zijn?
Door Bart Cop.
