Düsseldorf heeft wel meer te bieden dan kerstmarkten en -shopping. De stad werd bijvoorbeeld al in de jaren 80 van de vorige eeuw het ‘Parijs aan de Rijn’ genoemd. Berlijn heeft de rol van mode- en avantgardehoofdstad sinds de val van de Muur overgenomen, maar er is veel dat inderdaad aan Parijs doet denken. De grote, brede boulevards, de koffiehuizen, de musea. De Königsallee – Die Kö voor de locals – is met haar Champs-Elyséesallures een goed startpunt. De boetieks doen posh aan met upscale Duitse merken als Hugo Boss, maar ook alle Italiaanse brands.
Mevrouw Fujiwara neemt ons mee door Japantown, dat door de locals ook minzaam Little Tokyo wordt genoemd. Een kleine Übertreibung, vindt de met een Japanner gehuwde dame, ‘maar mensen hebben nu eenmaal altijd een beeld nodig om te kunnen vergelijken.’ Düsseldorf heeft nochtans na Londen en Parijs de grootste Japanse community in Europa, een erfenis uit het interbellum, toen de staalindustrie grote indruk maakte op de industriëlen uit het verre oosten. In en rond de Immermannstrasse en Klosterstrasse vinden we vandaag een heleboel lokale restaurants waar het al voor de noen flink aanschuiven is – goede sushi is wel wat geduld waard. Er zijn ook een paar supermarkten, kledingzaken, manga stores en boetiekjes waar de edele kunst van het thee- en sakeschenken wordt beoefend.
De Rijn oogt blauwig bruin, met haar tentakels die als vijf vingers aan een hand stadinwaarts trekken
Urban art
Düsseldorf moet je leren kennen, je moet door de buitenste schil heen om de kern te proeven. Veel graffiti- en andere urban art-artiesten zagen het wel zitten om lege panden, kale muren, onfrisse bruggen op te vrolijken. Werk van Fin DAC oogt als een graphic novel, breed uitgesmeerd op de muur en de overspanning van een kaal appartementsportaal. Vijf kunstenaars spanden samen om een huiswand met postmoderne ridders te tooien. In de metrostations van de nieuwe Wehrhahnlijn konden kunstenaars met alle beschikbare ruimte aan de slag. Franke voegde panelen in groen glas toe, Stricker werkt met 3D animaties die je aan het perron een blik gunnen op de bovengrondse wereld.
De Rijn aan de Medienhafen oogt bruinig blauw, met haar tentakels die als vijf vingers aan een hand stadinwaarts trekken. De bekende architect Frank Gehry (VS) liet aan de rivier een nieuw Centrum voor Kunsten en Media bouwen. Het bestaat uit drie verschillende gebouwen. Het linkse werd in plaasterwerk opgetrokken, het rechtse in rode baksteen, maar vooral het middelste gebouw is door zijn roestvrij stalen constructie opmerkelijk. Gehry wou dat de twee uiterste gebouwen in het middelste zouden worden weerspiegeld, waardoor ze een nieuwe eenheid vormen. Vader en moeder en een kind in het midden. In de praktijk hebben de meeste bezoekers niet zo’n bijzondere interesse voor de linkse en de rechtse toren. De middelste is emblematisch, een landmark voor Düsseldorf.
Alles wat een stad zo heerlijk eclectisch 21e eeuws maakt
Schweinehaxe
Düsseldorf gaat prat op haar ‘Suppenküche’. In de winter worden hier hectoliters erwtensoep verorberd, zo dik en robuust dat je mes en vork nodig hebt om ze te snijden. Verfijnd is het niet, maar een mens past zich aan de herfstige omstandigheden aan. In de bierkelders Der Uerige, Der Schlüssel en Im Füchschen wordt donker Altbier geserveerd met dampende schotels aardappelen en Schweinehaxe, een stuk vlees van Obelixproporties met een onweerstaanbaar knisperende huid. Düsseldorf is knus, gezellig, leent zich tot zondags kuieren, maar heeft ook een aantal weerhaakjes. De Medienhafen, de street art, alles wat een stad zo heerlijk eclectisch 21e eeuws maakt.
Het regent inmiddels oude Duitse wijven. De regen legt een film op mijn kaki overjas en ik heb de aandrang om op elke hoek als een hondje het vocht van me af te schudden. Maar gids Katja Stüben is wel erger gewoon. Ze is het prototype van de sportieve veertiger: jeans, kekke jekker, rugzakje, zwartgolvende haren. Daaronder lachen twee helblauwe ogen, en als ze spreekt, vormen de jukbeenderen kuiltjes in haar wangen. We wandelen samen naar het stukje Düsseldorf dat de voorbije jaren met een rotvaart voor een meer duurzaam imago moet zorgen. Nieuwe gebouwen hebben vandaag groendaken, andere zijn uit hout, glas en gerecycleerd beton vervaardigd. Een systeem van heggen brengt zuurstof, het equivalent van 80 bomen. Libeskind ontwierp een gebouw dat de rivieren omarmt, het is het nieuwe pronkstuk tussen Kö en park. Düsseldorf ademt uit alle poriën macht en rijkdom, de ambities reiken nog steeds tot aan de hemel en het mag dan al wat minder gaan met Duitsland, in de hoofdstad van Nordrhein-Westfalen is daar alvast niks van te merken. Little Tokyo aan de Rijn. En, zoals gezegd, een vleugje Parijs. Arigato, en merci.
Door Toni De Coninck.
We verbleven in het nieuwe en behoorlijk trendy 25hours Düsseldorf Das Tour, met grappige en ook wel – ahum – prikkelende kamers, een uitstekend ontbijt en op verdieping 17 de hoogstgelegen bar van de stad. Meer info over de stad vind je via deze website.
