Een lichte trilling is al wat ik voel en dan rijden we. Over zee komt een bries aanrollen die de hitte op het vieux-rose Lichttorenplein draaglijk en clement maakt. ‘Het is weer voor tegenlicht,’ zei opa zaliger en hij keek in de jaren 70 hoe de katoenen minirokjes opwaaiden of net te veel informatie prijsgaven. Knokke-Heist was in de gedachten van de mensen wellicht bovenmatig geassocieerd met oud geld en fils à papa in hun blitse Jag oldtimers, en ach wel, er is ongetwijfeld een tijd geweest dat iedereen wel met die gedachte kon leven – het was de tijd où Knokke Knokkait, zullen we maar zeggen, en danseressen met pluimen in hun derrière van de casinotrappen afdaalden. Moeder en vader konden een appartementje huren van de eerste schepen van ons dorp en de enige avond dat ik alleen mocht opblijven was de avond dat zij met de schepen en zijn vrouw naar de pluimen en bijhorende danseressen gingen kijken. Ik denk dat mijn prille tienerfantasieën vorm kregen in Het Zoute.
Hoe kan ik de citymobiel het best omschrijven? Als een XXL-golfkarretje?
Knokke-Heist heeft zich de voorbije jaren ontpopt, echt als een vlinder die uit de cocon ontsnapt en gewoon wat gaat rondfladderen en overal schoonheid en liefde tentoonspreidt. Natuurlijk is het er nog steeds duur, om te wonen, eten en zonder twijfel ook gewoon leven. Maar er is een uit de kluiten gewassen cultuuraanbod, samengesteld door vakmensen, en je vindt er de grootste concentratie bovengemiddeld goede restaurants van de hele Belgische Kust. Er is zelfs een aparte restaurantgids over Knokke-Heist! Op de tour die we net zachtjes trillend zijn begonnen komt zo’n hip, nieuw restaurant voorbij.
Met z’n zestienen zijn we vandaag, in de elektrische microbus die alle deelnemers aan de Art Tour vervoert en in vervoering brengt. Hoe kan ik de citymobiel het best omschrijven? Als een XXL-golfkarretje? Hmm, golfkarretjes rijden vast sneller dan 20 kilometer per uur, de maximumsnelheid van dit busje. Toch maar als een bus? Kan ook. In Gent zag ik vroeger af en toe een wandelbus door het centrum glijden, maar deze versie is open en kan worden afgesloten met transparante doeken en een rits. Het is alles bij elkaar best een stijlvol ding, mooi in de branding (pun intended) gestopt, en met een maximumcapaciteit van 20 personen. ‘Toegegeven,’ reageert de hoofse en professionele gids, ’20 smalle personen. Drie per bankje is eigenlijk ideaal.’
De Lemuren van Franz West maskeren de toegang tot een ondergrondse parkeergarage
En zo laat ik me deinen op het ritme van de Knokse en Heistse en Duinbergse straten, op het achterbankje met zicht op het aanstormende verkeer – geen middenvingers genoteerd trouwens. Langs woonsten in Engelse cottagestijl tot de paar uitzonderingen in art deco, nieuwere kunstwerken van Delvoye, Niki de Saint Phalle, natuurlijk de aan het publiekelijk oog onttrokken Magrittezaal in het casino, De Wuivende Krabben van Panamarenko op het Zegemeer (grappig, het eerste kunstwerk was niet bestand tegen de zeewind en dodderde vanzelf in het wapperende lis). Magritte stak overigens geen hand, wat zeggen we geen vinger uit naar de schilderwerken in de zaal die daarna zijn naam kreeg, maar hij superviseerde de activiteiten en er is ook een foto waarin we de in driedelig pak gestopte artiest voor een van de werken zien, de armen in de lucht.
Ik ben zeer te spreken over de Veiligheidspost van Compagnie-O en John Körmeling, die als een geel hotspray baken staat te shinen in de zon, met elementen uit alweer art deco en Miami’s South Beach. Als ik redder was, ik zou hier willen mondbeademing toepassen. De Lemuren van Franz West maskeren de toegang tot een ondergrondse parkeergarage en de Windsokken van Griet Dobbels worden vast niet meer als kunst (h)erkend – jammer, ze zijn bijzonder leuk.
Ons busje rijdt niet aan alle kunstwerken voorbij, het zijn er te veel en je kunt ze hier ontdekken. Maar een verwennerij, dat is het wel. Op het terras van Restaurant Blanco, aan het ronduit indrukwekkende Duinenwater, drinken we spumante en eten we octopus en een upscale vleeskroket. Er zijn chocolaatjes van Marcolini onderweg en na de rit worden cocktails en mocktails geschonken op het terras van het overigens fraai gerenoveerde Hotel Britannia. De Art Tour gaat om 11u van start en duurt drie uur. De elektrische citymobiel is comfortabel en losweg een prima manier om de hele regio te verkennen. Informatie en tickets bestellen kan via deze website. En als je nog een keer wil nalezen waar je verdraaid modieus kunt shoppen in Knokke-Heist, lees dan nog even deze reportage na.
Door Toni De Coninck.
