Dag Thaïs. Ondertussen kennen de meeste Vlamingen je wel, maar tot voor kort was dat anders. Je focusgroep was voornamelijk kinderen, maar plots ben je bekend bij vrouwen over de hele wereld. Kan je wennen aan die groeiende media-aandacht?
“Dat is zo onwezenlijk. In mijn dagelijkse leven voel ik er weinig van maar als ik kijk naar mijn Instagramprofiel is dat telkens weer schrikken. Dan voel ik toch wat drempelvrees. Door het toenemende aantal volgers ben ik ook wat voorzichtiger geworden. Eerst waren mijn tekeningen wat grover omdat ik het publiek kende. Nu is er veel meer diversiteit, dus moet ik wikken en wegen. Er spelen meer gevoelens mee. Een groot verschil is dat ik nu mijn privéleven veel minder deel. Foto’s van mijn kindjes zul je niet vaak meer zien verschijnen.”
Je cartoons zijn herkenbaar. Zijn ze ook allemaal waargebeurd?
“Ze zijn absoluut autobiografisch. De cartoons gaan over mijn eigen leven, mits enkele kleine aanpassingen. Ik koos bewust om de twee peutertjes als jongen en meisje af te beelden. Het hoeft geen exacte weerspiegeling van mijn gezin te zijn. Zo creëer ik meer herkenbaarheid bij het publiek en kan ik alle richtingen uit.”
“Het zijn natuurlijk wel karikaturale fragmenten, uit mijn leven gegrepen. Kinderen vragen continu aandacht. Soms wil je een moment voor jezelf en dat is niet omdat je kinderen vervelend zijn. Mijn kinderen zijn echte schatten, maar elke mama zal dit gevoel wel herkennen. Met karikaturen bedoel ik dat ik echt niet een hele dag met wijn in de hand rondloop. Me verstoppen voor mijn kinderen, tenzij het speeltijd is, doe ik ook niet. Toegegeven, in de 87 dagen quarantaine heb ik me twee keer verstopt in onze tuin. Ik had nood aan een babbel met een vriendin en moést een rustige plek vinden. Wel grappig om je kinderen dan te horen roepen.”
Hoe verliep dat, in quarantaine met 4 kinderen? Heeft iedereen zich lang moeten aanpassen aan die rare situatie?
“Ik relativeer het leven heel sterk, dus ik vond het zelf niet erg om opgesloten te zitten. Het was eerder een opluchting omdat ik de afgelopen jaren heel hard gewerkt heb. Het was nodig om te rusten. Ik maak me meer zorgen over de ratrace waarin wij leven. Fomo (fear of missing out) vind ik iets veel beangstigender dan tot stilstand komen.”
“Mijn kinderen hebben zich ook bijzonder snel aangepast. Ik had een jaren tachtig-gevoel. Wij moesten als kind creatief omgaan met onze vrije tijd want veel uitstappen deden wij niet. Nu konden uitstappen niet doorgaan. Creativiteit staat in ons gezin centraal, maar nu was dat de enige optie. Vandaar dat ik samen met de kinderen aan het tekenen ben geslagen, en zo werd quarantainemama geboren.”
Waarom ging ook iedereen toiletpapier kopen in quarantaine? Ik dacht onmiddellijk: “Koop toch wijn!”
Quarantainemama houdt sterk vast aan humor. Is het moeilijker om dat als vrouw de wereld in te sturen?
“Humor, en de grapjes die in de cartoons zitten, typeren mij. Het werkt therapeutisch en helpt de mens om moeilijke situaties te verwerken. Deze rare periode was voor vele mensen zwaar en toch heb ik nog nooit zoveel grappige filmpjes op internet zien verschijnen. Daaraan zie je dat mensen zich optrekken aan grappige situaties.”
“Normaal werk ik een hele dag door aan tekeningen en boekjes, en dat vergt veel concentratie. Nu was die concentratie ver te zoeken, en dan zorgt tekenen en lachen voor rust. De eerste tekening beeldde mij af met wijn in de hand. Waarom ging ook iedereen toiletpapier kopen in quarantaine? Ik dacht onmiddellijk: “Koop toch wijn!” Vrienden vonden het zo een grappige tekening dat ik besloot om ze online te gooien.”
“Het is echt een cliché dat vrouwelijke humor niet ver rijkt. Misschien komt dat vooroordeel er omdat vrouwen wat sneller klagen? Als ik met vriendinnen op weekend ga, is dat nochtans twee dagen lang lachen. Vrouwen worden minder snel au sérieux genomen, ook als kunstenaar. Als kinderillustrator word je in een ander hoekje geschoven. Mensen nemen aan dat je sterk opvoedkundige kwaliteiten hebt, wat niet per se waar is, maar je belandt niet tussen de vrouwelijke kunstenaars die niet vooruit geraken.”
Is het daarom dat je voor kinderen als doelpubliek koos? Omdat je vreesde dat je werk anders niet gewaardeerd zou worden?
“Nee, zeker niet. Ik heb een tijdje voor Ketnet gewerkt omdat ik als twintiger gefascineerd was door kinderprogramma’s. Ik schreef altijd al graag voor kinderen. Ik vind het fantastisch om naar iets te kijken waar een dubbele laag in zit. Kijk naar films van Pixar. Als kind geniet je van die films, maar ook als volwassene blijven dat pareltjes. Je kijkt als volwassene met een andere blik, en er wordt altijd iets in verwerkt dat enkel volwassenen zullen begrijpen. Een extra humorale toets. Met goede kinderboeken heb je dat ook.”
“Bovendien zijn kinderen een heel fijn publiek om voor te schrijven. Kinderen durven kritiek geven, maar ze zijn vooral heel dankbaar en gretig. Ik kan mij geen ander publiek voorstellen en door die kleine koters doe ik mijn job enorm graag. Dat kan ik niet eens onder woorden brengen.”
De quarantaine strooide roet in het eten want werken aan nieuwe boeken ging voor jou in deze periode niet.
“Nee, dat klopt. In het najaar komen er enkele boeken uit, die ik kon afwerken voor corona. In de grote vakantie komt er een sprookjesboek uit, waarbij ik aan zes klassieke sprookjes een moderne twist en een happy end gaf. In het najaar komen er nieuwe boekjes uit in de reeks van de Spiekpietjes. Elk jaar komen er in die reeks nieuwe boeken uit, waarbij ook expo’s, musicals en events georganiseerd worden. De dag dat de quarantaine begon had ik mijn laatste spiekpietjes-tekening gemaakt. Dat was net alsof het lot ermee gemoeid was.”
We blijven minimum een maand omdat ik een week nodig heb om aan te passen aan de vakantiesfeer
Het lot, dat is toch iets heel abstract. Geloof jij daar in?
“Ik geloof heel hard in positieve energie. Als je ergens in gelooft, en je blijft er voor gaan, zal alles uiteindelijk wel lukken. Ik heb zelf al heel veel meegemaakt. Het mooie gezin waar ik in geboren werd, ben ik volledig kwijtgeraakt. Mijn mama, papa en broer zijn overleden voor mijn 22ste. Dat is hard. Het leven plaatst bepaalde zaken op je pad, daar kan je niets aan doen en moet je aanvaarden. Wat je zelf in handen hebt, is hoe je daarmee omgaat. Je kan uit heel negatieve dingen belangrijke lessen trekken. De sterkte en veerkracht die je overhoudt aan bepaalde gebeurtenissen vormen je als mens.”
“Dus ja, ik geloof zowel in het goede als in het slechte lot. Maar ik geloof nog meer in de positieve kracht van mensen. En dat probeer ik in de opvoeding van mijn kinderen mee te geven. Zij moeten weten dat het leven niet altijd loopt zoals je wilt. Ze moeten weten dat ze moeilijke situaties moeten aanvaarden, maar dat ze hun gedrag zelf besturen. Dat is met vallen en opstaan, ook voor mij nog. Af en toe moet ik mijn gedrag resetten en mezelf inpraten dat ik mijn eigen geluk bepaal. Dat heb ik op een bepaald moment moeten doen om te kunnen overleven. Als je zo jong drie belangrijke mensen verliest, moet je echt focussen op wat er nog mooi is in het leven.”
Komt het door je moeilijke verleden dat jij nog meer belang hecht aan humor?
“Dat denk ik wel. Maar je ziet dat echt als fenomeen bij mensen. Op een koffietafel wordt er heel veel gelachen. Dat is niet omdat die mensen intens gelukkig zijn, integendeel. Maar er valt door dat lachen wel een zekere last van je schouders. Toen mijn mama stierf, heb ik tijdens het schrijven van het overlijdensbericht samen met vrienden en mijn tante heel veel gelachen. Wij moesten op dat moment lachen met die situatie, puur omdat het zo triestig was. Ik had dat zo hard nodig. Het was een heel innige avond met alleen maar mensen die mijn mama heel goed kende. Ik was doodongelukkig, maar lachen trekt je daar door. Het zorgt voor ontlading.”
Reizen werkt voor veel mensen ook therapeutisch. Jij steekt niet onder stoelen of banken dat Parijs jouw hart veroverd heeft. Wordt het dit jaar een staycation of toch een echte reis?
“Geen staycation voor ons! Wij gaan nu het derde jaar naar Frankrijk, waar wij een huisje huren aan de Côte d’Azur. Een plaatsje waar nog heel weinig toerisme is. Te grote evenementen of grote drukte kan ik niet goed verdragen, dan geraak ik overprikkeld. We zorgen voor afwisseling waarbij we de ene dag onze creativiteit in het huisje uittesten en de andere dag op pad gaan naar nabijgelegen dorpjes en marktjes. Daar is nog een stukje strand waar je nog van de rust kan genieten. Heerlijk.”
“Met een gezin van zes personen reizen, is niet evident. Begrijp me niet verkeerd, onze kindjes zeuren heel weinig. Maar financieel is dat niet gemakkelijk om vliegreizen te maken. Daarom verkiezen we de auto. Het huisje dat we huren, heeft meestal een zwembad en veel natuur errond. We blijven minimum een maand omdat ik een week nodig heb om aan te passen aan de vakantiesfeer. En als je een maand vakantie neemt, heb je echt de tijd om te ontladen.”
Heb je nog tips voor mensen die toch een staycation plannen?
“Met Oostende heb ik natuurlijk een link door mijn werk, en dan proberen wij daar regelmatig een weekendje aan te koppelen. Zo gaan wij altijd naar het stukje strand achter Fort Napoleon. Daar is nog heel weinig toerisme en echte duinen met duingrassen. Ook daar vind ik de rust waar ik enorm van geniet. Ook Zutendaal is één van onze favoriete Belgische plaatsjes. Daar is een blotevoetenpad dat ons alle zes kan bekoren. Onze kindjes liggen qua leeftijd nogal ver uit elkaar (de oudste is 12 en de jongste zijn 5) dus het is soms moeilijk om iedereen tevreden te stellen met de activiteiten. Het blotevoetenpad does the trick.”
Door Sharon Vercauteren.
