Nomen est omen - de naam zegt alles. Ga je bij Mmmmh langs, dan weet je dus wel wat te verwachten.

Kooklessen volgen, doen mensen dat nog in een tijd waarin kookboeken het goud, zilver en brons wegkapen in de non-fictieboekenlijsten en je ook gewoon op YouTube vloekende chefs kunt horen tekeergaan (ja, jij, Ramsay)? Wel, ja dus. Met meer dan twintig staan we daar, kookschort omgesnoerd, klaar voor de les Vietnamees koken. Een grote ketel bouillon staat al op het vuur te pruttelen – de basis voor onze pho, de heilige graal van de Vietnamese keuken. De verwachtingen zijn hoog: komen we eindelijk achter het geheime recept van deze traditionele noedelsoep?

Geen Nutella
Onze messen slijpen we onder het charmante oog van chef Muriel, zo’n natuurtalent dat waarschijnlijk al sneller een millefeuille uit haar vingers kon toveren dan dat haar leeftijdsgenootjes met hun Playmobil-bestek uit de voeten konden. Georganiseerd is ze, en een beetje elitair (“Nutella komt er bij mij niet in”, “Die pakjes Bosto minuutrijst zijn geen rijst”) maar ontspannen genoeg voor een grapje hier en daar (“De pepers zijn niet enorm pikant, maar wrijf na ‘t snijden toch maar niet in je ogen”). En ze vloekt niet (take note, Ramsay): wanneer haar assistent een fles wijn uit de koelkast laat vallen, lacht ze het weg. “T’en fais pas, ça arrive!”

Bommetje
Geen stress, dus. Relaxed sta ik aan mijn snijplank, ondanks de scherpte van het mes dat ik hanteer. Ik snijd exotische paddenstoelen, masseer kippenbouten (klinkt raar, is het ook), dresseer borden en rol lenterolletjes. Én ik leer eindelijk hoe je een ui snijdt zonder dat het resultaat lijkt op een omgevallen blokkentoren.
It’s the journey, not the destination, that is the reward. Dat zeggen mensen die niet naar kooklessen gaan weleens. Uiteindelijk kijken we met ons allen toch vooral uit naar het moment suprême: voetjes onder tafel, flesje wijn opentrekken en genieten van ’t resultaat van ons hard labeur. En eerlijk, dat is verrukkelijk. Niet dat het risico op een mislukt gerecht hier zo groot is. Het is allemaal verrassend simpel. Geen ingewikkelde cuissons of snijtechnieken. Zelfs ik speel dat klaar.
En het geheime ingrediënt van onze pho? Nogal ontnuchterend een nootje pho pasta, een smaakbommetje in een potje. Schamen we ons om dit gebruiken, wetende dat een echte pho bouillon twee dagen nodig heeft om op smaak te komen? Een beetje. Maar als Muriel het gebruikt, dan wij ook.